O REGIONIE

Łowicz leży w województwie łódzkim na rzeką Bzurą. Znajduje się na wschód od Łodzi i zajmuje powierzchnię 23,4 km² i liczy  ok. 32 tys. mieszkańców. 

Pierwsza historyczna wzmianka o Łowiczu pojawiła się w bulli papieża Innocentego II z 1136 r. Dokument potwierdzał prawa arcybiskupów gnieźnieńskich do okolicznych ziem, wymieniając Łowicz jako główny ich ośrodek. Nazwa wywodzi się najczęściej od osady łowców. Znaczenie miasta wzrosło za abp Wojciecha Jastrzębca, który erygował w XV w. parafialny kościół pw. Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja do rangi kolegiaty oraz zafundował przy niej kapitułę kanonicką. 



Łowicz stał się ośrodkiem kształcenia duchownych dla potrzeb administracji kościelnej całej archidiecezji gnieźnieńskiej, kiedy to zostały powoływane przez jego następców kolejne instytucje, osiedlające się zakony i zgromadzenia zakonne. W tym czasie miasto, zyskało od królów i prymasów liczne przywileje gospodarcze.Szczególnie zasłynęły jarmarki łowickie, które ściągały do miasta kupców z odległych stron.



Złoty wiek Łowicza przerwał potop szwedzki. Zniszczono  zamek wzniesiony ok. 1355 r. oraz znaczna część zabudowy miejskiej. Kardynał Michał Radziejowski próbował odbudować znaczenie miasta, ale do dawnej świetności Łowicz jednak nie powrócił, tym bardziej, iż dalsze zniszczenia przyniosły kolejne wojny. Drugi rozbiór Polski w 1793 r. położył kres rządom arcybiskupim. Łowicz wraz z dawnymi dobrami kasztelanii łowickiej, zwanymi już w XVIII stuleciu księstwem łowickim, dostał się w ręce pruskie.

Po burzliwym okresie napoleońskim nastają czasy Królestwa Polskiego, które przynoszą miastu ożywienie gospodarcze. Zostały wskrzeszone jarmarki, w mieście wzniesiono nowe budowle. W 1819 r. W lipcu 1820 r. car Aleksander I dobra łowickie prymasów nadał w wieczyste użytkowanie swemu bratu, Wielkiemu Księciu Konstantemu, a jego żonie, Joannie Grudzińskiej przyznał tytuł Księżnej Łowickiej. Od 1838 r. ziemie Księstwa Łowickiego zostały dobrami osobistymi carów.

W 1845 r. uruchomiono linię kolejową z Warszawą przez Skierniewice. W 1849 r. utworzono powiat łowicki, którego granice odpowiadają współczesnym kształtom administracyjnym. Po klęsce powstania styczniowego miasto znów popadło w okres zastoju. Konsekwencją przemian społeczno-gospodarczych był wzrost jego liczby mieszkańców i zmiany w strukturze narodowościowej.

Od 1911 r. zaczęło ukazywać się w Łowiczu pierwsze regularne pismo - tygodnik "Łowiczanin" pod redakcją K. Rybackiego. 



Po zakończeniu I wojny światowej rozwój miasta zaczęło cechować znaczne zróżnicowanie i nierównomierność. Duży postęp miasto odnotowało w okresie międzywojennym w dziedzinie gospodarki komunalnej oraz w kulturze i oświacie. Znacznie gorzej przedstawiała się sfera uprzemysłowienia, budownictwa mieszkaniowego i ochrony zdrowia. Brak przemysłu, sprawił, że pozostał on niewielkim ośrodkiem zajmującym się głównie obsługą rolnictwa dla okolicznych gmin.



II wojna światowa przyniosła poważne zniszczenia. Szczególnie duże były one we wrześniu 1939 r., kiedy Łowicz stał się kluczową pozycją bitwy nad Bzurą. W latach 1939 - 1945 o blisko 35% zmniejszył się stan ludności miasta w stosunku do okresu przedwojennego. 





Tragiczny los spotkał Żydów łowickich, którzy wywiezieni z getta na początku 1942 r., zostali wymordowani w obozach zagłady. Terror okupanta sprawił, iż rodzi się przeciwko niemu opór. W działalności konspiracyjnej przewodziła Armia Krajowa organizując na terenie Łowicza i powiatu zbrojne akcje dywersyjne i sabotażowe, komplety tajnego nauczania oraz pomoc materialną dla ludności.

Kres okupacji niemieckiej położyło wejście 17 stycznia 1945 r. wojsk radzieckich do Łowicza. Otworzył się nowy, trwający ponad pół wieku okres historii miasta i regionu. Do 1975 r. Łowicz należał do woj. łódzkiego posiadając status siedziby władz powiatowych, w latach 1975 - 1998 wszedł w skład woj. skierniewickiego.

W 1999 r. ponownie włączono miasto i powiat do woj. łódzkiego. Po II wojnie światowej miasto przekształcało się stopniowo z ośrodka o charakterze rolniczo-rzemieślniczym w centrum przemysłowo-rolne i handlowe. Łowicz nabrał duże znaczenie jako ośrodek nauki i kultury.

Jan Paweł II 25 marca 1992 r. mianował Łowicz stolicą nowo utworzonej diecezji łowickiej dla 21 dekanatów. Obok otwartego we wrześniu 1992 r. Wyższego Seminarium Duchownego, w 1993 r. powstała kolejna uczelnia w mieście - Mazowiecka Wyższa Szkoła Humanistyczno-Pedagogiczna. 14 czerwca 1999 r. papież Jan Paweł II odprawił na podłowickich błoniach Mszę Świętą, poświęconą wychowaniu młodego pokolenia. W rok po wizycie odsłonięty został na Starym Rynku Jego pomnik.



 

Od 1995 r. Łowicz posiada unikalny w skali kraju zespół znaków samorządowych. W herbie miasta są na błękitnym tle dwa białe pelikany zwrócone do siebie grzbietami ze złotymi dziobami skierowanymi ku piersiom i rozdzielone "drzewem życia". 



Patronami diecezji łowickiej są: św. Wiktoria - dziewica i męczennica, czczona 11 listopada oraz bł. Honorat Koźmiński, kapłan - czczony 13 października.



Ola Michalak

www.lowiczturystyczny.pl